நூலாசிரியர் அய்யனார் விஸ்வநாத் தெரிந்தவர், நெருக்கமானவர் என்பதற்காகவும், வெளிப்படையான கருத்துக்களை ஏற்க கூடியவர் என்பதாலும், அதுவும் சமீப காலமாக வீரியம் குறைந்து, கோபதாபங்கள் குறைந்து விமர்சனங்களை உள்வாங்கிக் கொள்ளும் பக்குவத்திற்கு வந்துவிட்டதாலும், இது அவரைப் பற்றிய விமர்சனமல்ல அவர் படைப்பை பற்றியது என்பதால் மிகத் தைரியமாக ஒரு பெண்ணின் பார்வையில், ஒரு தாயின் பார்வையில் இப்புத்தகத்தை அணுக முயற்சித்துள்ளேன்.
குழந்தைகள் வளரும்போது அவர்களுக்கு ஒவ்வொரு பொருளின் பெயரையும் சொல்லித்தருவோம். சில வார்த்தைகளை நாம் சொல்லிக் கொடுக்காமலேயே அவர்கள் கற்றுவிடுகின்றனர். என் மகள் ஏதாவது செய்வதை மறைத்தால் திரித்தால் ‘பொய்’ சொல்லாதே என்று கடிந்துக் கொள்வேன். “பொய்’ என்றால் என்னம்மா?” என்று மகள் கேட்டாள். “உண்மையை மறைப்பது, நான் திட்டுவேனென்று தவறை மறுப்பது” என்றேன். “எது உண்மை, எது தவறு” என்று திரும்பக் கேட்டாள். “நிஜம்,யதார்த்தம், நிகழ்ந்தது” என்று சொல்லி விவரிக்கப் பார்த்தேன். அதே போல ‘பயப்படாதே. தவறு செய்தால்தான் பயப்பட வேண்டும். நல்ல விஷயங்களை, சரியானவற்றைச் செய்யும்போது தயக்கம் இருக்கக் கூடாது” என்றேன் மகனிடம். அதற்கு அவன் “நல்லது எது கெட்டது எது? எது சரி, எது தவறு? யார் அதை நிர்ணயிப்பது? எது சரி என்று எனக்கெப்படி தெரியுமென்று” மறு கேள்விகள் கேட்டான். “உன் மனதுக்குச் சரியென்று படுவது நல்லது. இல்லை தவறு, இது செய்தால் அம்மாவுக்குப் பிடிக்காது என்று நீ நினைத்து அதை மறைக்க நினைப்பது கெட்டது” என்றேன். இப்படி நாம் வளரும்போதே நல்லதையும் நல்லது அல்லாததையும் மத ரீதியாகவோ, நமது கலாச்சாரப் பண்பாடு ரீதியாகவோ, சமூகத்திற்கு மட்டும் ஏற்புடையதை வைத்துப் பிரித்துப் பார்த்து ஒரு முன் முடிவோடு இருப்பதால். நாம் சந்திக்கும் நபர்,பழகும் நண்பர், நம் சுற்றுச் சூழலில் உள்ளவர்கள், ஏன் பார்க்கும் சினிமாவிலிருந்து வாசிக்கும் நூல் வரை நல்லவை என்று நாம் நம்புபவையே அவ்வாறு இருக்க வேண்டுமென்று நினைக்கிறோம். நமக்கு சகஜமான வார்த்தை மற்றவருக்கு ‘கெட்ட வார்த்தையாக’ இருக்கலாம்.
உதாரணமாக மலையாளிகளை நண்பர்களாகக் கொண்டவர்களுக்குத் தெரியும் அவர்கள் எவ்வளவு சரளமாக ‘தெண்டி’ என்ற வார்த்தையைப் பயன்படுத்துவார்கள் என்று. ‘போடி தெண்டி’ என்று சொன்ன நண்பரிடம் பல நாட்கள் பேசாமல் இருந்திருக்கிறேன். பிறகு “இல்லை இதை நாங்கள் மிக நெருக்கமானவர்களிடம் அப்படிப் பேசி பழகிவிட்டோம், அந்தச் சொல்லுக்கான பொருளை முன்னிறுத்தி சொல்லப்படும் வார்த்தை இல்லை” என்று விளக்கி மன்னிப்பு கேட்ட பிறகே நான் சமாதானமானேன். அப்படித்தான் ஓரிதழ்ப்பூவில் வெளிப்படையாக மனம் திறந்து யதார்த்தமாக, புனைவாக மிகு புனைவாகப் பேசியுள்ளார் நூலாசிரியர். அதைப் படிக்கும்போது அவருடைய வசீகரிக்கும் எழுத்துநடையும் இடையில் வரும் வட்டார வழக்கும் வாசிக்க விடாமல் நம்மைத் தடுப்பதில்லை.
நூலாசிரியர் உச்சத்தில் (ரொம்ப ‘ஹை’யாக) இருக்கும் போது எழுதியவை அதனாலேயே வாசிக்கும் நமக்கும் அவ்வகையான உணர்வை கடத்தியிருக்கிறார். இவ்வகையான போதையை மனம் ஏற்றாலும் அதை ஏற்கும் நம்மை இச்சமுதாயம் ஏற்குமா என்ற பயம் உள்ளூர ஏற்படாமலில்லை.
‘கொம்பில்லா இலையில்லா காம்பில்லா ஓரிதழ்ப் பூவாம்’ என்ற பாடலை எழுதியவர் போகரா? கம்பரா?தொல்காப்பியரா? என்று கடைசி வரை நூலாசிரியர் சொல்லவேயில்லை. ஒரு வகையான பித்துப்பிடித்த கதாபாத்திரங்களோடு வாசிக்கும் நம்மையும் மாமுனியோடு சேர்த்து,பொதிகை மலையையே சலித்து அப்பூவைக் கண்டறிய கட்டற்ற நிலையில் அலைந்து திரிந்து நம்மையும் சேர்ந்து கண்டெடுக்க வைக்கிறார். அதற்கான உந்துதலை அவர் எழுத்து நமக்குத் தருகிறது.
வாசிக்க வாசிக்கத் திருவண்ணாமலையை வாழ்க்கையில் ஒருமுறையாவது சென்று தரிசிக்க வேண்டுமென்று ஏற்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது அவரது விவரணை. இப்படி இடங்களை மட்டுமல்ல அவர் கதையில் வரும் ஒவ்வொரு பெண்களையும் அவ்வளவு ஆசையோடு அழகாக விவரித்து ரசிக்க வைத்த நூலாசிரியர் வர்ணித்த அந்தப் பெண்களை மட்டும் ஏன் அசிங்கப்படுத்தியிருக்கிறார் என்று புரியவில்லை. ஒருவர் இருவரல்ல கதையில் வரும் பிரதானப் பாத்திரங்களான அங்கையற்கன்னி, அமுதாக்கா, துர்கா, மலர்செல்வி என்று யாரையும் விட்டு வைக்கவில்லை. மனப்பிறழ்வு மாந்தர்களாகவே இருக்கட்டுமே, தீயாகப் பூத்த துர்கா சாமியுடன் 'இருந்தவுடன்' பெரிய அமைதியைப் பெற்றாராம். அதே துர்கா மாமுனியைப் பார்த்தவுடன் கையோடு அழைத்துச் சென்று, அமுதத்தில் விழ வைத்து அவருக்கு ஆயிரம் வருடப் பிறவி பயனை அடையச் செய்தாராம். அங்கையற்கன்னி சங்கமேஸ்வரனைப் பார்த்த மாத்திரத்தில் தழுவிக் கொண்டதோடு, அவன் மீது பாய்ந்தாளாம். மலர்விழி,கோலப்பொடியை விட்டுவிட்டு கிடைத்தவனுடன் பைக்கில் ஏறி தொலைந்தாள். அமுதா அக்கா சாவு வீட்டுப் பூ வாசத்துடன் ஆசையோடும் தவிப்போடும் ரவியை ஏந்திக் கொண்டாளாம்.
நான் ஒரு அடிப்படைவாதியோ, கலாச்சாரம் பண்பாடு கற்பு அப்படியென்ற ‘டெம்ப்லேட்டிற்குள்’ சிலரது செயலை வைத்து ஒழுக்க மதீப்பீடு செய்பவள் அல்ல. ஆனால் மனம்பிறழ்ந்த பெண்ணுமே கண்டவுடன் கட்டுடலை அவிழ்ப்பாளா? எத்தனை சதவீதம் இது சாத்தியம்? பல வருடங்கள் சென்றும் பேசக் கூடிய ஒரு படைப்பில் பெண்களை இப்படிச் சித்தரிப்பதை ஏற்க முடியவில்லை.
அதே சமயம், காமம் அற்புதமான விஷயம் அதை அற்பமாக்கி விடாமல் ரசனையோடு இப்படிப் பேசியிருக்கிறார்.
“கனிகளை மட்டுமே கொண்டிருந்த பெரும் பழமரமொன்று வெளவாலை இழுத்து அணைத்துக் கொண்டது. கிளை, இலை, வேர் எங்கும் கனிகள். வெளவாலின் குருட்டுக் கண்களால் கனிகளைக் காணமுடியவில்லை. அதன் சிறு வாயால் எத்தனை கனிகளைச் சுவைக்க முடியும்?” என்பதாக விவரணை நீள்கிறது.
வாழ்வில் காமம் ஒரு பகுதிதான், ஆனால் வாழ்வே காமம் என்பதாக இந்நூல் உணர்த்துவதால் அந்த இரசனைக்கும் இறைந்து கிடக்கும் காமநெடிக்கும் ஈடுகொடுக்க முடியவில்லை. அதனால்தான் வாசிக்கும் போதே தரையில் கால் நழுவும் என்ற எச்சரிக்கையை விடுக்கிறது நமக்கு கிழக்குப் பதிப்பகம்.
நான் யோசித்துப் பார்க்கிறேன் ‘ஓரிதழ்ப்பூ’வை ஒரு பெண் எழுதியிருந்தால் இவ்வளவு பேர் இங்கு கூடித்தான் இருப்பார்களா? கவிதை தொகுப்புக்கு ‘முலைகள்’னு தலைப்பு வைத்ததற்காகவே பலரது வாயில் அவலானார் குட்டி ரேவதி. ராஜாத்தி சல்மாவை இன்னும் ஏற்காத சமூகம் இது, இந்த நூலை ஒரு பெண் எழுதியிருந்தால் அவரை ஊரைவிட்டே ஒதுக்கி வைத்துவிடுவார்கள் என்பது என் கணிப்பு.
ஆனால் ஒரு ஆண் எழுதும்போது படைப்பைப் படைப்பாளியோடு கலக்காமல் பார்க்க முடிகிறது நம்மால். மகிழ்ச்சி!
இந்நூலை வாசிக்கும் பெண்களை ஆசுவாசப்படுத்தும் விதமாக “எல்லாப் பொம்பளயும் சாமிதான” என்ற வார்த்தையைப் புகுத்தி நூலாசிரியர் நம்மை ஆறுதல்படுத்துகிறார்.
அதேபோல லட்சுமி, சாமிநாதனை மாடு மேய்க்கும் கழியால் அடிப்பது கொஞ்சமே கொஞ்சம் நிம்மதியை அளிக்கிறது. அந்தச் சம்பவத்தைக் காட்சிப்படுத்தும் விதம் அழகு, அங்கு மட்டுமல்ல இந்நூல் இவ்வளவு எதிர்மறையான விஷயத்திற்குப் பிறகும் பிடித்துப் போனதற்கான காரணம் அவரது விவரணை, பிரமிப்பான கனவுகள் நினைவலைகளாக நம்மைப் பின்தொடர செய்த எழுத்தின் சூட்சுமம்.
இப்படியான நல்ல எழுத்துக்குச் சொந்தமான அய்யனார் விஸ்வநாத்தை இனி வரும் படைப்புகளில் பெண்களைத் தூய்மைவாதியாகக் காட்டச் சொல்லவில்லை. இயல்பிற்கு மாறாகப் புனைய வேண்டாமென்ற வேண்டுகோளோடு அமர்கிறேன்.
https://www.facebook.com/sjazeela?fref=pb&hc_location=profile_browser
No comments:
Post a Comment